สั้นๆกับเรื่องน้อยใจ...ของอนาคตครูไทย

ความขาดแคลนของคนบางคนกับความฟุ่มเฟือยของ......

ผมเป็นนักศึกษาวิชาชีพครู และเมื่อเดือนที่แล้ว ได้มีโอกาสไปจัดงานวันเด็กให้กับเด็กที่ รร.แห่งหนึ่งบนดอยในจังหวัดชายแดนทางภาคเหนือ

สิ่งหนึ่ง(หรือหลายสิ่ง) ที่ผมพบนั้น ทำให้ได้รู้ว่า บนดอยแห่งนี้สภาพความเป็นอยู่ของชาวบ้าน และนักเรียนในรร.นี้ช่างแตกต่างจากเรามากนัก เรามีเงินทองใช้จ่ายเวลาจำเป็น อยากกินอะไรอยากได้อะไรก็เป็นอันได้มาทั้งหมด แต่ที่รร.แห่งนี้ผมแปลกใจมาก ไม่น่าเชื่อเลยว่าที่นี่ยังอยู่ในเขตประเทศไทยอยู่อีกเหรอ เพราะมันช่างแตกต่างราวฟ้ากับเหวเสียจริงๆ

ถ้าหากเทียบกับรร.ในเมืองที่มีพร้อมทุกอย่าง อุปกรณ์การเรียนที่ช่วยส่งเสริมการเรียนรู้ แต่ที่นี่เด็กนักเรียนบางคนใส่รองเท้าแตะมาเรียน เสื้อผ้าเก่าๆ ขาดๆ ครูใหญ่ได้เล่าให้ฟังว่าเคยของบประมาณในการสร้างโรงอาหาร ขอไปหลายครั้ง แต่กลับได้แค่ค่ากระเบื้องมุ่งหลังคา

เพราะอะไร ทำไม ไม่เข้าใจเหมือนกัน นานกว่างบประมาณจะมา หรือกว่าจะมาถึงก็เหลือแต่กระดูก โดนแทะไปหมดซะก่อนแต่พอบุคคลที่มีอำนาจได้เสียชีวิตลง อนุมัติรวดเร็วทันใจเพียงไม่กี่นาที ในการสร้างสรรค์ศิลปะ มรดกของชาติ ลงทุนกว่า 300 ล้านบาท เพือใช้ในการเผาศพ

ผมลองมาคิดดูมันน่าน้อยใจมาก ชีวิตเด็กตัวน้อยๆ อนาคตของชาติที่รอคอยให้พวกคุณได้พัฒนาเขาเพื่อที่เขาจะได้เป็นกำลังสำคัญของชาติต่อไปในอนาคต ยังรออย่างมีความหวังที่จะได้รับการช่วยเหลือความหวังแม้จะหริบหรี่ แต่ก็มีค่า และเป็นพลังที่สวยงามบริสุทธิ์


อย่าลืม... แผ่นดินนี้ อากาศบนดินแดนนี้ ทุกตารางนิ้วของประเทศนี้
เป็นของ ราษฎรไทยทุกคน


โดย : ข้าของแผ่นดิน

ที่มา : ความขาดแคลนของคนบางคนกับความฟุ่มเฟือยของ......