บทละครเรื่อง "ไพร่อุปถัมภ์"

บทประพันธ์โดย. hippie


"ไพร่อุปถัมภ์"


ตอนที่ 1. บุญ


ไพร่อุปถัมภ์: ท่านขอรับ ท่านเคยสำนึกในบุญคุณของไพร่อุปถัมภ์แบบพวกกระผมบ้างไหม

ผู้สูงศักดิ์: ไม่ ข้าไม่เคยสำนึกบุญคุณพวกแก พวกไพร่อุปถัมภ์ต้องผลิตให้พวกข้ากิน เพราะพวกข้าเป็นคนมีบุญบารมีสะสมมาจากชาติที่แล้วและหลายๆชาติ

ไพร่อุปถัมภ์: แล้วพวกกระผมจะทำยังไงถึงจะได้หลุดจากวังวนนี้ล่ะขอรับ กระผมอยากมีบุญบารมีบ้าง

ผู้สูงศักดิ์: ก็ผลิตให้พวกข้ากินต่อไป มีเงินก็เอามาให้พวกข้า พวกข้าจะต่อบุญให้พวกแกได้ แล้วชาติหน้าพวกแกก็จะได้เป็นผู้สูงศักดิ์อย่างพวกข้า ทำบุญกะพวกข้านี่ได้บุญเยอะกว่าไปช่วยเหลือไพร่อุปถัมภ์ด้วยกันนา

ไพร่อุปถัมภ์: อืม งั้นกระผมก็ต้องรอชาติหน้าสิขอรับ

ผู้สูงศักดิ์: ใช่แล้ว แป๊บเดียว แค่ชาติเดียว

ไพร่อุปถัมภ์: อืม ชาตินึงก็คือชั่วคนนึงใช่ไหมขอรับ

ผู้สูงศักดิ์: ใช่ ก็ทำนองนั้น เดี๋ยวแกตายแกก็มาเกิดใหม่ ชาติหน้าแกก็สบายแล้ว

ไพร่อุปถัมภ์: ท่านขอรับ แต่ว่าปู่ของกระผมพ่อของกระผมก็ทำบุญกะปู่และพ่อของท่านนะขอรับ สามชั่วคนแล้วก็ยังไม่หลุดจากวังวนนี่เสียที ชาติหน้ากระผมก็ไม่รู้ว่าจะหลุดหรือเปล่า กระผมว่ากระผมขอกินมันชาตินี้นี่แหละขอรับ บุญมันหน้าตายังไงกระผมก็ไม่ค่อยรู้ ที่แน่ๆชาตินี้กระผมต้องกินต้องใช้ขอรับ ลูกก็ต้องไปโรงเรียน ต้องส่งเสียขอรับ

ผู้สูงศักดิ์: แก ไอ้เนรคุณ



ตอนที่ 2. คนเนรคุณ


ผู้สูงศักดิ์: แก ไอ้เนรคุณ

ไพร่อุปถัมภ์: ท่านขอรับ กระผมเนรคุณตรงไหนขอรับ

ผู้สูงศักดิ์: พวกข้าดูแลประเทศมาให้กี่ชั่วคน พวกแกไม่สำนึกบุญคุณ รู้ไหมว่าการดูแลประเทศนี่มันยากลำบากแค่ไหน ไม่ตกเป็นขี้ข้าฝรั่งนี่ก็บุญแล้ว

ไพร่อุปถัมภ์: ปู่กระผมพ่อกระผมก็จ่ายภาษีให้กับปู่ท่านพ่อท่านนี่ขอรับ บรรพบุรุษกระผมก็โดนเกณฑ์แรงงานให้ไปรบให้ไปสร้างสถานที่ราชการต่างๆ ถ้าการทำงานมันยากลำบากมากอย่างที่ท่านว่าท่านก็ลาออกได้นะขอรับ ให้คนที่อยากทำเข้าไปทำแทนก็ได้นะขอรับ

ผู้สูงศักดิ์: แกนี่มันสามหาว แกว่าข้าไม่เก่งงั้นเหรอ

ไพร่อุปถัมภ์: เปล่าขอรับ ก็เห็นท่านว่ามันลำบาก เผื่อท่านอยากจะหยุดพักให้สบายใจ แล้วท่านว่าเราไม่เป็นขี้ข้าฝรั่งจริงเหรอขอรับ รถถัง อาวุธนี่ก็ทำเมืองฝรั่งนะขอรับ แต่งตัวก็แต่งแบบฝรั่งนะขอรับ ลูกกระผมก็ร้องอยากจะไปเรียนโรงเรียนฝรั่ง ใครพูดฝรั่งก็โก้หรูได้งานทำง่ายๆ

ผู้สูงศักดิ์: .... แก ไอ้เนรคุณ ...



ตอนที่ 3. ภาษีบุญ


ไพร่อุปถัมภ์: ท่านขอรับ กระผมและบรรพบุรุษของกระผมรับใช้ท่านมานานหลายชั่วคน กระผมขอเป็นไทบ้างขอรับ

ผู้สูงศักดิ์: เหลวไหล เป็นไทอะไร ประเทศเราเลิกทาสไปร้อยปีแล้ว แกไม่ต้องมาขอ

ไพร่อุปถัมภ์: กระผมหมายความว่ากระผมขอทำบุญกะท่านน้อยลงน่ะขอรับ ขอให้กระผมได้เลี้ยงลูกเมียให้ลืมตาอ้าปากบ้างนะขอรับ

ผู้สูงศักดิ์: แกมันคนเห็นแก่ตัว ไม่เห็นแก่ประเทศชาติ

ไพร่อุปถัมภ์: ท่านขอรับ ถ้ากระผมไม่เลี้ยงครอบครัวของกระผมใครมันจะเลี้ยงล่ะขอรับ ประเทศชาติไม่เห็นดูแลกระผมเลย เดี๋ยวนี้ยังดียังไม่ต้องเสียค่ารักษาพยาบาลแพงแต่ก็ไปได้ไม่กี่โรงพยาบาล แล้วก็ยังต้องส่งเสียลูกเรียนอยู่ ประเทศเราก็ไม่ได้ทำสงครามกะใคร กระผมทำบุญน้อยลงพวกท่านก็ซื้ออาวุธน้อยลงประเทศเราก็อยู่ได้นะขอรับ

ผู้สูงศักดิ์: อวดดี แกรู้ได้ยังไง เราต้องเตรียมพร้อมกองทัพเรา เกิดสิงคโปร์มันมาบุกเรา ประเทศมันยิ่งเล็กๆอยู่ มันต้องการทรัพยากรบ้านเราแน่นอน

ไพร่อุปถัมภ์: ถึงมันมาบุกเราก็สู้ไม่ได้อยู่ดีขอรับ มันอาวุธเยอะกว่าเรามากแถมอาวุธมันทันสมัยกว่าด้วย เราก็ต้องไปขอความเป็นธรรมกะความช่วยเหลือจากประเทศอื่นอยู่ดี กระผมว่าอย่ากระนั้นเลย ก็ปล่อยให้รถถังผุไปเถิดขอรับ กระผมไม่ค่อยจะมีเงิน กระผมขอลดภาษีแล้วก็ทำบุญน้อยลงนะขอรับ ข้าวยากหมากแพงแบบนี้ลำบากจริงๆนะขอรับ

ผู้สูงศักดิ์: ข้าวยากหมากแพงอะไร แกเอาอะไรมาพูด ข้าไม่เห็นจะรู้เรื่อง

ไพร่อุปถัมภ์: ท่านไม่ต้องทำมาหากินท่านก็ไม่รู้เรื่องนะขอรับ กระผมคนเดินดินต้องทำมาหากินถึงได้รู้

ผู้สูงศักดิ์: สามหาว แกหาว่าข้าโง่กระนั้นหรือ

ไพร่อุปถัมภ์: เปล่าขอรับ กระผมแค่หมายความว่าท่านไม่ใช่คนเดินดินทำมาหากินแบบกระผม

ผู้สูงศักดิ์: ทำไมข้าจะไม่ทำมาหากิน ข้าก็ทำมาหากินเหมือนกัน ข้าก็มีธุรกิจส่วนตัวเหมือนกันนี่

ไพร่อุปถัมภ์: อ้าว ท่านมีธุรกิจส่วนตัวงั้นท่านก็มีกินมีใช้ไม่ต้องกินภาษีพวกผมน่ะสิขอรับ

ผู้สูงศักดิ์: ได้ยังไง นั่นมันธุรกิจส่วนตัว คนละเรื่องกัน

ไพร่อุปถัมภ์: เรื่องเดียวกันขอรับ ท่านพอกินพอใช้แล้วท่านจะมาขูดรีดเอากะพวกกระผมทำไมล่ะขอรับ ให้พวกกระผมได้ลืมตาอ้าปากกันบ้าง

ผู้สูงศักดิ์: แก ไอ้เนรคุณ แกคิดดู ภาษีที่ให้มาพวกข้าก็ไปสร้างโรงเรียนสร้างมหาวิทยาลัยให้ลูกแกได้เรียนยังไงเล่า แกเองก็ได้เรียนถึงมีปัญญามาคิดมาถามข้าแบบนี้

ไพร่อุปถัมภ์: ภาษีนั่นมาจากพวกกระผมก็ต้องหมุนเวียนกลับมาหาพวกกระผมบ้างนะขอรับ กระผมและลูกกระผมไม่ได้เรียนกันฟรีๆ เวลาจะเข้าโรงเรียนรัฐดีๆก็ยังยากเลย ต้องใช้เส้น ใช่ว่าพวกกระผมจะเข้ากันได้ง่ายๆนะขอรับ ส่วนมากไม่ได้เรียนโรงเรียนดีๆกันขอรับ สุดท้ายก็ลูกหลานพวกท่านนั่นแหละเข้ากันได้ง่ายๆเพราะมีเส้นสาย

ผู้สูงศักดิ์: เส้นสายอะไรกัน ลูกพวกข้ามีบุญมากกว่าลูกพวกแก ก็บอกแล้วไงว่าพวกข้าสะสมบุญบารมีกันมาหลายชาติ พูดกี่รอบแกถึงจะเข้าใจ

ไพร่อุปถัมภ์: ไหนท่านว่าชาติหน้าชั่วคนหน้าพวกกระผมจะได้ลืมตาอ้าปาก ถ้าลูกพวกท่านมีบุญมากกว่าลูกพวกกระผม ก็วนเวียนกันอยู่อย่างนี้สิท่าน กระผมว่าท่านหลอกพวกกระผมแล้ว

ผู้สูงศักดิ์: สามหาว นี่เป็นจารีตของประเทศเรา แกมันไม่ใช่คนไทยถึงได้คิดแบบนี้

ไพร่อุปถัมภ์: ท่านทำไมไล่กันแบบนี้ล่ะ สรุปแล้วไม่ว่ากระผมทำอะไรถ้าไม่เชื่อฟังท่านนี่ไม่ใช่คนไทย กระผมไม่ฟังท่านแล้ว ไม่จ่ายภาษีแล้วด้วย

ผู้สูงศักดิ์: โอหัง ไอ้เนรคุณ



ตอนที่ 4. ความปราณี


ไพร่อุปถัมภ์: ท่านพอกินพอใช้แล้วท่านก็ควักกระเป๋าท่านบ้างสิขอรับ กระผมไม่ไหวจริงๆ น้ำมันก็แพง ข้าวปลาอาหารก็แพง ไหนจะต้องเก็บเงินเป็นค่าแป๊ะเจี๊ยะเอาลูกเข้าโรงเรียนอีก

ผู้สูงศักดิ์: อวดดี คนเห็นแก่ตัวแบบแกนี่ต้องจับไปยิงเป้าเสียให้หมด

ไพร่อุปถัมภ์: ถ้าท่านยิงพวกกระผมหมดท่านก็ต้องควักกระเป๋าเอาเงินท่านซื้ออาวุธเองนะขอรับ แล้วท่านจะเกณฑ์ใครไปรบยามมีศึกล่ะท่าน ท่านจะให้ลูกหลานพวกท่านไปรบแทนลูกหลานพวกกระผมไหม

ผู้สูงศักดิ์: บังอาจมาสั่งสอนข้า ข้าจะจับขังคุกเสียให้เข็ด อย่างนี้ต้องเชือดไก่ให้ลิงดูเสียแล้ว

ไพร่อุปถัมภ์: ท่านขอรับ การฆ่าสัตว์หรือเพื่อนมนุษย์มันผิดศีลนะขอรับ เป็นบาปนะท่าน

ผู้สูงศักดิ์: ข้าทำบุญมาเยอะแล้ว ทำบาปนิดหน่อยจะเป็นอะไรไป

ไพร่อุปถัมภ์: ท่านขอรับ การฆ่าสัตว์หรือเพื่อนมนุษย์เป็นบาปอย่างแรงไม่ใช่บาปนิดหน่อย

ผู้สูงศักดิ์: แล้วยังไง ข้าต้องทำเพื่อความสงบสุขของประเทศ คนอย่างแกจะก่อความเดือดร้อนให้บ้านเมือง

ไพร่อุปถัมภ์: ท่านขอรับ กระผมแค่ขอความปราณี ขอลดภาษีกะทำบุญน้อยลงเท่านั้น ท่านก็ซื้ออาวุธน้อยลงแค่นั้น กระผมไม่ได้ก่อความไม่สงบสุขอะไร ไม่ได้มีอาวุธจะไปทำอะไรใครได้ขอรับ



ตอนที่ 5. รถถังเอื้ออาทร


ผู้สูงศักดิ์ 1: ท่านเจ้าคุณ ข้ามีเรื่องจะปรึกษา ไอ้ไพร่อุปถัมภ์มันขอความปราณี เรียกร้องให้ลดภาษี มันว่าข้าวยากหมากแพง ขอทำบุญน้อยลง ท่านจะว่าอย่างไร

ผู้สูงศักดิ์ 2: ท่านจะไปฟังมันทำไม พวกมันขี้เกียจ มันก็อ้างโน่นอ้างนี่ตามประสา ข้าวยากหมากแพงยังไงพวกมันก็เอาตัวรอดได้ แพงนักพวกมันก็ปลูกผักเลี้ยงปลากินกันเองได้ มันพูดมากนักท่านก็สั่งยิงทิ้งเสีย

ผู้สูงศักดิ์ 1: ตอนแรกข้าก็ว่าคิดยังงั้น แต่ว่าพวกมันเยอะกว่าพวกเรานะท่าน อาวุธพวกเราก็ต้องหาซื้อจากเมืองฝรั่ง เราจะไปยิงมันหมดได้อย่างไร แถมยิ่งถ้าพวกมันตายกันไปเยอะแล้วใครจะทำนาหาข้าวให้พวกเรากินล่ะ พวกเราปลูกผักเลี้ยงปลากันเป็นที่ไหน ภาษีก็จะหดหาย จะเอาเงินที่ไหนมาซื้ออาวุธล่ะท่าน ท่านว่าพวกเราทำอย่างไรดี

ผู้สูงศักดิ์ 2: อืม ถ้างั้นก็ต้องหลอกพวกมันให้กลัว เอารถถังมาวิ่งให้มันเห็นบ้างเป็นครั้งคราว มันจะได้กลัวลนลาน

ผู้สูงศักดิ์ 1: เป็นความคิดที่เข้าท่า ท่านนี่เฉียบแหลมจริงๆ



ตอนที่ 6. ไพร่รำพึง

ไพร่อุปถัมภ์ 1: เอ็งว่าผู้สูงศักดิ์จะปราณีพวกเราไหม ข้าวยากหมากแพงเหลือเกิน

ไพร่อุปถัมภ์ 2: ข้าว่าไม่ เพราะผู้สูงศักดิ์กุมอำนาจล้นฟ้า ท่านจะมาฟังไพร่แบบเราทำไม

ไพร่อุปถัมภ์ 1: อืม ก็จริง แต่พวกเราอุปถัมภ์ผู้สูงศักดิ์มาหลายชั่วคนแล้ว ไม่มีพวกเราผู้สูงศักดิ์ก็ไม่มีกิน ทำนาปลูกผักเลี้ยงปลากันเป็นที่ไหน โรงไฟฟ้าโรงน้ำมันก็อยู่ตามหัวเมือง พวกเราแบ่งไฟแบ่งน้ำมันให้ใช้ ลูกหลานพวกเราก็เป็นทหารไปตายแทน ไหนจะกุลีท่าเรือขนส่งสินค้าไปขายฝรั่ง นั่นลูกหลานพวกเราทั้งนั้น เรียกทหารฝรั่งมาตั้งฐานทัพลูกสาวหลานสาวของพวกเราก็ไปช่วยบริการเอาใจทหารฝรั่ง พวกเราเสียสละเพื่อชาติมามาก

ไพร่อุปถัมภ์ 2: ก็จริง แต่พวกผู้สูงศักดิ์ไม่สำนึกบุญคุณไพร่อุปถัมภ์ พวกเราจะทำอะไรได้

ไพร่อุปถัมภ์ 1: ก็ต้องทำให้สำนึก ต้องหาทางดัดสันดานผู้สูงศักดิ์ทั้งหลาย...

[รถถังวิ่งไปวิ่งมาทั่วพระนคร เสียงปืนยิงขึ้นฟ้า บรรดาไพร่อุปถัมภ์แตกกระเจิงแยกย้ายกันกลับบ้าน]

หมายเหตุ

ผู้สูงศักดิ์แปลว่าขุนนางขอรับ ดูจากดิกชันนารีนี่ได้

ผู้สูงศักดิ์ ( ผู้-สูง-ศัก- )

บางตอนผู้สูงศักดิ์ก็เรียกกันว่าท่านเจ้าคุณขอรับ

ที่มา : บอร์ด "ประชาไท" : "ไพร่อุปถัมภ์" ตอนที่ 1-6