กษัตริย์

ประเทศที่ปกครองด้วยระบอบประชาธิปไตย สิ่งที่ขาดไม่ได้อย่างเด็ดขาดนั่นก็คือประชาชนต้องมีสิทธิและเสรีภาพ ถ้าหากประเทศใดก็ตามสิทธิและเสรีภาพของประชาชนถูกจำกัด หรือได้รับการปฏิบัติจากผู้มีอำนาจโดยขาดความเสมอภาคและไม่เป็นธรรมประเทศนั้นๆก็อย่าได้หวังว่าจะมีความสงบสุข ปัญหาความไม่สงบสุขที่เกิดขึ้นในประ เทศไทย ก็มีสาเหตุมาจากสังคมไทยเราในเวลานี้ ปราศจากความเสมอภาคและความเป็นธรรม นั่นก็เป็นเพราะว่าอำนาจตุลาการในบ้านเราได้ถูกอิทธิพลของกลุ่มคนที่เรียกว่า "ชนชั้นสูง" ยึดครองจนไม่อาจที่จะขับเคลื่อนตามหลักนิติธรรมได้ หากแต่ต้องปฏิบัติหน้าที่สนองความต้องการผู้นำชนชั้นสูงที่เป็นเจ้าของอำนาจแท้จริงของประเทศนั่นก็คือ "สถาบันพระมหากษัตริย์"

สถาบันกษัตริย์ ยังใช้กองทัพเป็นเครื่องมือในการโค่นล้มรัฐบาลด้วยการทำรัฐประหาร แล้วรุกคืบใช้องค์กรอำนาจตุลาการร่วมมือกับกองทัพแต่งตั้งคณะบุคคลขึ้นมาเขียนกฏหมายเพื่อเอื้อประโยชน์ให้คนของตนเข้าไปยึดครองอำนาจนิติบัญญัติด้วยการดำรงตำแหน่งสมาชิกวุฒิสภาโดยไม่ต้องผ่านการเลือกตั้ง (ที่เรียกว่าสว.ลากตั้ง) นอกจากนี้แล้ว ยังได้ร่วมกันแต่งตั้งพวกพ้องตนเองเข้าไปดำรงตำแหน่งในองค์อิสระต่างๆทำหน้าที่ทำลายพรรคการเมืองและนักการเมืองที่มีคุณภาพ ทั้งนี้เพื่อให้พรรคการเมืองอ่อนแอ เป้าหมายก็คือไม่ต้องการให้พรรคการเมืองพรรคใดพรรคหนึ่งชนะการเลือกตั้งครองเสียงข้างมากจนสามารถจัดตั้งรัฐบาลโดยลำพังเพียงพรรคเดียวอย่างเช่นพรรคไทยรักไทยในอดีต สรุปรวมความเวลานี้อำนาจสำคัญทั้งสามองค์กรคือบริหาร,นิติบัญญัติและตุลาการตกอยู่ในกำมือของกษัตริย์แต่เพียงผู้เดียว

ดังนั้นการที่พี่น้องประชาชนคนไทยออกมาเรียกร้องให้ประเทศไทยมีการปกครองด้วยระบอบประชาธิปไตยจึงยังห่างไกลจากความเป็นจริงชนิดสุดเอื้อม เพราะตราบเท่าที่เรายังยินยอมให้กษัตริย์เป็นประมุข อย่าว่าแต่ประชาธิปไตยเลยครับ สิทธิและเสรีภาพยังยากที่จะเกิดขึ้นได้ในสังคมไทย เพราะเพียงแค่กฏหมายหมิ่นฯเพียงฉบับเดียวก็สามารถสกดให้คนไทยทั้งประเทศหกสิบกว่าล้านคนกลายเป็นใบ้พร้อมๆกันได้ แล้วอะไรละครับคือสิทธิและเสรีภาพสำหรับพี่น้องคนไทย ส่วนความเสมอภาคนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยครับ เอาเพียงแค่สลัดให้หลุดพ้นจาก "ความเป็นไพร่ความเป็นข้า" ก็ยากที่จะเป็นไปได้แล้วครับ เพราะพวกเราถูกสอนแกมบังคับให้ยอมรับว่าทุกคนเกิดมาต้องเป็น "ไพร่ฟ้าข้าแผ่นดินทุกคน"

ประเทศไทยเรานับเป็นประเทศเดียวในโลกที่ปกครองโดยพระเจ้า และก็ไม่ใช่พระเจ้าธรรมดานะครับ หากแต่เป็นพระเจ้าอยู่หัวเลยทีเดียว แล้วก็สืบทอดความเป็นพระเจ้าชนิดผูกขาดมากว่าสองร้อยปีแล้ว เริ่มตั้งแต่พระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกฯโน่นเลย (ใหญ่ไม่ใหญ่ดูเอาเองแล้วกัน) แล้วก็ไล่ดะมา พระพุทธเลิศหล้านภาลัย ฯ(ใหญ่คับฟ้าอีกเช่นกัน) ตาม ลำดับมาจน พระพุทธเจ้าหลวง ทุกคนที่กล่าวมาจะดูยิ่งใหญ่อลังการกว่าพระพุทธเจ้าของชาวโลกเสียอีก แล้วก็เพราะยิ่งใหญ่ขนาดที่ว่านี้นี่แหละไอ้พวกขุนนางขี้ประจบทั้งหลายก็เลยคิดค้นวิธีการประจบจนแม้ภาษาพูดก็ยังต้องแตกต่างไปจากคนทั่วไป จนเป็นเรื่องที่ยากต่อการเรียนรู้และเข้าใจ อย่างเช่น "ข้าใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท" ที่ได้ยินกันอยู่บ่อยๆ ผมไม่รู้จริงๆนะครับมันแปลว่าอะไร แต่ถ้าจะให้เดาด้วยสติปัญญาระดับนักธรรมตรีอย่างผม อาจเข้าใจได้ว่า "ขี้ข้าอย่างผมเปรียบเสมือนเพียงแค่ขี้ฝุ่นใต้อุ้งตีนกษัตริย์" อย่างงั้นเลยหรือ ผมคงไม่เอาด้วยแน่ เพราะลำพังการเป็นไพร่ฟ้าข้าแผ่นดินอย่างเช่นทุกวันนี้มันก็มากเกินกว่าที่จะรับได้แล้วครับ

อุปสรรค์ของการปกครองภายใต้ระบอบประชาธิปไตยก็คือ สังคมขาดความเสมอภาคและเสรีภาพ เสรีภาพจะเกิดขึ้นได้ก็ต้องมีความเสมอภาคโดยไม่มีชนชั้นมาเป็นเส้นแบ่ง และศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์จะมีได้ ก็ต่อเมื่อ ประเทศนั้นๆมีการปกครองด้วยระ บอบประชา ธิปไตยโดยสมบูรณ์เท่านั้น และถ้าหากว่าประเทศใดก็ตาม ที่มีการปกครองด้วยระบอบประชาธิปไตย แล้วยังปล่อยให้ใครบางคน "ทรงเป็นประมุข" มีอำนาจเหนือรัฐบาลด้วยความยินยอมพร้อมใจ นั่นก็หมายความว่าประชาชนคนส่วนใหญ่ของประ เทศนั้น ปราศจากแล้วซึ่งศักดิ์ศรี และยินดีที่จะดำรงสถานะของความเป็นคนได้แค่ "ไพร่ฟ้าข้าแผ่นดิน" ตามพวกที่เรียกตัวเองว่า "เจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน" หยิบยื่นให้

สังคมของประเทศใดก็ตามหากยังมีการแบ่งแยกชนชั้นเกิดขึ้น ก็อย่าได้หวังเลยว่าความเป็นธรรมจะเกิดขึ้นได้กับสังคมนั้น เพราะความแตกต่างกันระหว่างชนชั้นนั้นมันเป็นที่มาแห่งการเอารัดเอาเปรียบ ชนชั้นนี่แหละที่ทำให้เกิดความเหลื่อมล้ำจนขาดความเสมอภาคทางสังคม เพื่อให้เกิดความเข้าใจและเห็นเป็นภาพชัดเจน ต้องมองชนชั้นผ่านคำว่าฐานันดร ฐานันดรตามความหมายของพจนานุกรม แปลว่า ลำดับในการกำหนดชั้นของบุคคล ดังเช่นยศ บรรดาศักดิ์ (กลับไปอ่านบทความเรื่องพระมหาอุปราชเปรม) การจัดอันดับฐานันดรนั้น กษัตริย์และราชวงค์คือฐานันดรที่ ๑ กลุ่มอำมาตย์และพวกใกล้ชิดกษัตริย์ จัดเป็นฐานันดรที่ ๒ และฐานันดรที่๓ ซึ่งเป็นอันดับท้ายสุดก็คือพวก "ไพร่ฟ้าข้าแผ่นดิน" อันหมายถึงประชาชนอย่างพวกเรา

ประเทศไทยขณะนี้ปกครองด้วย "ระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข" ระบอบนี้ได้ถูกกลุ่มขุนนางขี้ประจบสถาปนาขึ้นมาเพื่อสมประโยชน์กันระ หว่างสถาบันพระมหากษัตริย์กับพวกมันเอง โดยมีพัฒนาการผ่านช่องทางของกฏหมาย (กลับไปอ่านบทความเรื่อง "หุ่นกระบอกการเมือง ตอนที่ ๒) และโฆษณาชวนเชื่อมาอย่างยาวนานโดยที่ไม่มีใครกล้าต่อต้านและคัดค้านหรือแม้กระทั่งวิจารณ์ เพราะเป็นเรื่องต้องห้ามที่ผิดกฏหมาย สถาบันพระมหากษัตริย์ก็เลยได้ใจ ทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่เปิดโอกาสให้กลุ่มอำมาตย์พัฒนาระบอบกษัตริย์ขึ้นมาจนกลายเป็นยอดมนุษย์หรืออภิสิทธิ์ชนอย่างที่เห็นและเป็นอยู่ในเวลานี้

การโฆษณาชวนเชื่ออย่างมีประสิทธิภาพ นั่นก็คือการโฆษณาที่ไม่ต้องมีค่าใช้จ่าย อันสืบเนื่องจากความเป็นอภิสิทธิ์ชนไม่ว่าจะเป็นสถานีโทรทัศน์, วิทยุ, หนังสือพิมพ์และหน่วย งานแห่งรัฐ ตลอดจนองค์กรเอกชน บริษัทห้างร้านต้องมีถาพในหลวง-ราชินี ติดหลาทั่วประเทศจนกลายเป็นกระแสนิยมของสังคม การถ่ายทอดข่าวสำนักราชวังทั้งเช้า สาย บ่าย เย็นและกลางคืน หนังสือพิมพ์ทุกฉบับ หน้าข่าวสังคมจะขาดไม่ได้อย่างเด็ดขาด และถ้าหากท่านผู้อ่านจะสังเกตสักนิด ก็จะพบว่าราชวงค์ทุกพระองค์เมื่ออยู่ในวัยเรียนจะผูกขาดกับคำว่า "เกียรตินิยม" ทุกพระองค์ให้พระสหายร่วมชั้นได้แอบนินทากันมาโดยตลอด หรือแม้แต่การออกไปกินอาหารนอกวังสักมื้อก็จะต้องเป็นภาระของตำรวจในหลายท้องที่ทำหน้าที่อำนวยความสดวกตลอดเส้นทาง ส่งผลให้การจารจรมีอันต้องติดขัดจนเป็นอัมพาต ภาพต่างๆเหล่านี้ฉายให้เห็นชัดถึงความเป็นอภิสิทธ์ชน ที่ผูกขาดตั้งแต่เรื่องเล็กน้อยไปจนถึงผลประโยชน์ระดับชาติ

การโหมโฆษณาดังกล่าวข้างต้นยังไม่รวมถึงงานมโหรสพและโรงภาพยนต์จะต้องมีเพลงสรรเสริญพระบารมี ให้ต้องลุกขึ้นทำความเคารพจะด้วยความเต็มใจหรือไม่ก็ตาม หรือแม้แต่งานเลี้ยงสมรสบางแห่งที่เจ้าภาพเรียนเชิญผู้ที่ตัวเองให้ความนับถือขึ้นกล่าวคำอวยพรให้คู่บ่าวสาว ไอ้บุคคลผู้น่านับถือแทนที่จะกล่าวให้โอวาทหรือคำอวยพรแก่คู่บ่าวสาว กลับชวนแขกผู้มีเกียรติ์ลุกขึ้นแล้วกล่าว ให้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว, สมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาท ทรงพระเจริญไชโย...ไชโย...
ด้วยวิธีการเช่นนี้อย่าว่าแต่คนเลยครับต่อให้เป็นเสาไฟฟ้าถ้าได้รับการโฆษณาอย่างบ้าระห่ำอย่างที่เห็นและเป็นอยู่นี้ ผมเชื่อเหลือเกินว่ามันก็คงต้องศักดิ์สิทธิ์ไปด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย

ความศักดิ์สิทธิ์นี้บันดาลให้เกิดเป็นอำนาจอันยิ่งใหญ่ ส่งผลให้มีอิทธิพลแผ่ไพศาล ไม่เพียงแต่จะขยายปกคลุมไปถึงลูกหลานและกลุ่มบุคคลรับใช้ใกล้ชิดเท่านั้น หากแต่พวกที่กระทำผิดกฎหมายร้ายแรงก็ได้รับอานิสงส์ให้มีการยกเว้นโดยไม่ต้องถูกดำเนินการตามกฏหมาย หรือแม้แต่หมาข้างถนนอย่างไอ้ทองแดงที่ถูกกษัตริย์นำมาชุบเลี้ยง ก็ได้รับการเลื่อนชั้นให้มีสถานะเหนือมนุษย์ ซึ่งกลุ่มคนขี้ประจบและสื่อมวลชนก็ยอมรับและเรียกมันว่า "คุณทองแดง" ด้วยความยินดี การให้ความสำคัญกับหมาอันเป็นสัตว์เดียรัจฉานให้อยู่เหนือประชาชน เพียงแต่หมาป่วยกษัตริย์ต้องถึงกับลงทุนเสด็จไปนอนเฝ้าไข้หมาที่มหาวิทยาลัยเกษตร แต่การเคลื่อนไหวของกลุ่มพันธมิตรฯด้วยปลุกระดมและบุกยึดสถานที่ต่างๆ มีการทำร้ายท้าทายยั่วยุเพื่อให้เกิดการนองเลือด ไม่เคยอยู่ในกระแสพระราชดำรัสในวาระใดที่จะปรามหรือให้สติเพื่อความสงบสุข ในทางตรงข้ามกลับให้สนับสนุนอย่างเปิดเผยโดยไม่สนใจกับความตายที่จะเกิดขึ้นกับคนในชาติ

ประวัติศาสตร์การปฏิวัติฝรั่งเศสที่เกิดขึ้นเมื่อปีค.ศ. 1789 ก็มีสาเหตุมาจากเรื่องของชนชั้นและความไม่เป็นธรรม เฉกเช่นเดียวกันกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในประเทศไทยของเราเวลานี้ ประเทศฝรั่งเศสได้มีการรวมตัวกันชุมนุมและประกาศสิทธิแห่งมนุษย์ชนและพลเมือง ซึ่งประกอบด้วยหลักการสำคัญ 3 ข้อที่เป็นอุดมการณ์ของการปฏิวัติฝรั่งเศส คือ เสรีภาพ (liberty) เสมอภาค (equality) และภราดรภาพ (fraternity) ประกาศดังกล่าวย้ำข้อเรียกร้องฐานันดรที่ 3 (ฐานันดรที่ ๓ คือประชาชน) เช่น มนุษย์เกิดมาเป็นอิสระ และมีสิทธิเท่าเทียมกัน การจับกุมกล่าวหาและหน่วงเหนียวบุคคลใดๆจะกระทำได้เฉพาะตามที่กฎหมายกำหนด และทุกคนต้องเสียภาษีตามสัดส่วนของรายได้ที่ได้รับ คำประกาศทำให้กลุ่มฐานันดรที่ ๑ (ฐานันดรที่ ๑ คือกษัตริย์และราชวงค์) เกิดความไม่พอใจและมีข่าวว่า กษัตริย์จะใช้กำลังทหารเข้าสลายกลุ่มผู้ชุมนุม

ในวันที่ 14 กรกฎาคม ค.ศ. 1789 กลุ่มผู้ชุมนุมจึงยกขบวนประมาณ 800 คนไปที่คุกบาสตีย์ (Bastille) ซึ่งใช้เป็นที่ขังนักโทษการเมือง เหตุการณ์การทลายคุกบาสตีย์ (Fall of the Bastille) นี้ซึ่งต่อมาถือเป็นวันเริ่มต้นเหตุการณ์ปฏิวัติฝรั่งเศสและเป็นวันชาติฝรั่งเศสในปัจจุบัน เหตุการณ์ครั้งนั้นมีการต่อสู้จนผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก และมีการพิจารณาไต่สวนความผิดของพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ในเวลาต่อมา โดยพวกซองกูลอตถือว่าพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ต้องรับผิดชอบต่อการเสียชีวิตจำนวนมากของชาวฝรั่งเศสที่พระราชวังตุยเลอรี พระเจ้าหลุยส์สที่ 16 และพระนางแมรี อังตวนเนตจึงถูกประหารด้วยกิโยตีนเมื่อวันที่ 21 ม.ค. 1793 (การปฏิวัติฝรั่งเศส เป็นการปฏิวัติที่โค่นล้มสถาบันกษัตริย์ฝรั่ง เศส และสถาปนาสาธารณรัฐขึ้น การปฏิวัตินี้มีความสำคัญเพราะเป็นจุดหักเหในประวัติศาสตร์การปกครองของยุโรป)

การยกกษัตริย์ขึ้นสูงเหนือพระเจ้าของกลุ่มคนขี้ประจบนั้น เป็นการแสดงถึงความไม่เข้าใจชนิดโง่เขลาเบาปัญญาของทั้งพวกขี้ประจบและผู้ที่เป็นกษัตริย์ เพราะกษัตริย์เป็น ตำแหน่งที่สูงสุดในระดับประเทศเท่านั้น แต่พระเจ้าเป็นตำแหน่งสูงสุดในระดับสากลที่ไร้ขอบเขตจำกัด (กลับไปอ่านบทความเรื่องหุ่นกระบอกการเมือง ตอนที่ ๒) ความยิ่ง ใหญ่จึงห่างไกลกันอย่างชนิดเทียบกันไม่ได้เลย ที่บุคคลใดก็ตามอย่าได้ "สะเออะ" เรียกตัวเองว่าเป็นพระเจ้าเป็นอันขาด (สะเออะตามความหมายของพจนานุกรมแปลว่า เสนอหน้าเข้าไปโดยที่เขาไม่ต้องการ) ไม่มีประเทศไหนในโลกสถาปนากษัตริย์ขึ้นเป็นพระเจ้า อินเดียเรียกกษัตริย์ว่าราชา จีนเรียกว่าหวังตี้ (ฮ่องเต้) ส่วนฝรั่งเรียกว่าคิง นอกจากนี้แล้วตำแหน่งกษัตริย์และพระเจ้าก็มีที่มาที่ แตกต่างกันราวฟ้ากับดินเลยอีกต่างหาก

การที่จะเป็นพระเจ้าได้นั้นต้องผ่านการบำเพ็ญภาวนา สร้างคุณงามความดีปราศจากความมัวหมองทั้งปวงจนเป็นผู้บริสุทธิ์ และได้รับการเคารพนับถือ ยกย่องให้เป็นผู้ที่อยู่เหนือมนุษย์ทั้งปวงด้วยความศรัทธาอย่างพร้อมอกพร้อมใจโดยปราศจากข้อโต้แย้ง ซึ่งห่างไกลเกินกว่าใครก็ตามที่บังอาจอ้างตัวเองว่าเป็นพระเจ้า หรือแอบอ้างว่าตัวเองบรรลุโสดาบันเป็นพระอริยบุคคลไปแล้วอย่างเช่น นายรัก รักพงษ์ เป็นต้น ดังนั้นขอให้ท่านผู้อ่านจำไว้เลยนะครับว่า ผู้ใดก็ตามที่เอาพระเจ้ามาอ้างหรือแอบอ้างเพื่อการข่มขู่ให้ดูน่ากลัวหรือเพื่อให้เกิดความน่าเชื่อถือและศรัทธาโดยมีผลประโยชน์หรือเป้าหมายอื่นใดแอบแฝงก็ตาม คนพวกนี้เป็นได้แค่
"ไอ้จอมลวงโลก" เท่านั้น

ตำแหน่งกษัตริย์ ถ้าหากท่านผู้อ่านได้ศึกษาและค้นคว้าประวัติศาสตร์ดูก็จะพบความจริงอย่างหนึ่งว่า ตำแหน่งกษัตริย์นั้น จากอดีตถึงปัจจุบันล้วนมีที่มาจากความรุนแรงทั้งสิ้น การแก่งแย่งช่วงชิงมีมาโดยตลอด มีการเสียเลือดเสียเนื้อ มากบ้างน้อยบ้างเพื่อให้ได้มาซึ่งตำแหน่งกษัตริย์ โดยมีบัลลังก์และความตายเป็นเดิมพัน และเมื่อฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดชนะได้ตำแหน่งกษัตริย์มาครอบครองสมใจ ก็ยังจะต้องผองถ่ายอำนาจและกำลังพลเพื่อความปลอดภัยและมั่นคงให้กับตัวเอง ช่วงเปลี่ยนอำนาจนี้ก็ยังจะต้องมีความสูญ เสียชีวิตของผู้คนในบางครั้ง เนื่องจากความไม่ไว้วางใจ ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าผู้ที่ขึ้นมาดำรงตำแหน่งกษัตริย์และพลพรรคที่มีหน้าที่ด้านความมั่นคง จะมีหลักในการพิจารณาอย่างไร และก็ขึ้นอยู่กับความโชคร้ายของแต่ละคนที่เคยทำงานรับใช้ใกล้ชิดกับผู้มีอำนาจในช่วงเปลี่ยนผ่านระหว่างกษัตริย์คนก่อนและคนใหม่มีความใกล้ชิดสนิทสนมระดับไหน โทษจึงมีตั้งแต่ถูกกำจัดในทางลับ,ประหารชีวิตและจองจำ หรือโทษสถานเบาก็คือชีวิตราช การจะไม่ได้รับความก้าวหน้าอีกต่อไป

ถ้าหากเราจะศึกษาพัฒนาการของคำว่ากษัตริย์โดยมองให้ไกลออกไปถึงยุคก่อนประวัติศาสตร์ เราก็จะพบความจริงอย่างหนึ่งว่า ธรรมชาติของมนุษย์นั้นไม่ใช่สัตว์ชนิดมีเขี้ยวเล็บเป็นอาวุธจึงไม่มีสิ่งป้องกันตนเอง การดำรงชีพจึงจำเป็นต้องเกาะกุมกันเป็นกลุ่มก้อนเพื่อให้รอดพ้นจากการถูกไล่ล่าของสัตว์อื่นหรือชนต่างเผ่าพันธ์ที่แข็งแรงกว่า การใช้ชีวิตร่วมกันเป็นจำนวนมาก ก็ย่อมต้องมีผู้ที่แข็งแรงและผู้ที่อ่อนแอรวมอยู่ด้วยกัน และก็เป็นธรรมดาอันเป็นสัจจธรรมที่ว่าผู้ที่แข็งแรงย่อมต้องเอารัดเอาเปรียบและรังแกผู้ที่อ่อนด้อยกว่า แต่การดำเนินชีวิตก็ยังคงต้องอยู่อาศัยร่วมกันโดยไม่อาจจะแยกจากกันได้ด้วยเหตุผลในเรื่องความปลอดภัย ลักษณะการอยู่ร่วมกันของมนุษย์และยิน ยอมให้เอารัดเอาเปรียบจากผู้ที่แข็งแรงกว่านี้ ยังคงความเป็นเอกลักษณ์แห่งความเป็นมนุษย์ให้เราได้เห็นแม้จนกระทั่งทุกวันนี้

ชีวิตมนุษย์มีพัฒนาการตามกาลเวลาจากการอยู่ร่วมกันตามธรรมชาติดังกล่าวข้างต้น ก็มีการขยับขยายมาเป็นหมู่เหล่าที่ต่างเผ่าพันธ์ มนุษย์ก็เหมือนสัตว์ทั่วๆไปจะต่างกันก็ตรงที่มนุษย์มีความคิดและความจำ ในขณะที่สัตว์อื่นๆมีแต่ความจำเพียงอย่างเดียว ดังนั้นมนุษย์จึงมีพัฒนาการที่รวดเร็วจนสัตว์อื่นๆตามไม่ทัน และเอกลักษณ์ของมนุษย์ที่ว่ายินยอมให้ผู้ที่แข็งแรงกว่าเอารัดเอาเปรียบในยุคสมัยหนึ่ง ก็ค่อยๆมีการเปลี่ยนแปลงมาเป็นปรนนิบัติเอาใจผู้ที่แข็งแรงกว่า ในขณะเดียวกันผู้ที่แข็งแรงก็ทำหน้าที่ปกป้องคุ้ม ครองและพาสมัครพรรคพวกออกหาอาหารมาเลี้ยงดู แล้วพัฒนายกระดับขึ้นเป็นชนเผ่าที่มีภาษาเป็นของตัวเองที่แตกต่างไปจากมนุษย์เผ่าอื่น และมีผู้นำ(ที่พัฒนากลายมาเป็นชนชั้นปกครอง) ที่เรียกว่าหัวหน้าเผ่า

มนุษย์ชนเผ่าต่างๆมีการเคลื่อนย้ายถิ่นหากินไปตามสถาพแวดล้อมหรือถูกรุกรานโดยชนเผ่าอื่นที่เข้มแข็งกว่า การโยกย้ายจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งจึงเป็นเรื่องปรกติของยุคสมัยนั้น เพราะไม่มีการยึดครองพื้นที่เป็นการถาวรและก็ยังไม่มีการแบ่งเขตแดนชัดเจนอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน เรียกว่าที่ไหนอุดมสมบูรณ์ก็ปักหลักอาศัยกันอยู่ตรงนั้นเลยตราบเท่าที่ไม่ถูกรุกราน จนกระทั่งการเติบโตของชนเผ่ายากต่อการโยกย้าย การตั้งถิ่นฐานอยู่อาศัยถาวรจึงเกิดขึ้น แล้วค่อยๆพัฒนามาเป็นเมืองโดยมีเจ้าเมืองเป็นผู้ปกครอง(เจ้าแปลว่าผู้เป็นใหญ่หรือผู้เป็นหัวหน้า)

การที่จะยกระดับขึ้นเป็นเมืองนี่ต้องประกอบด้วยคนเป็นจำนวนมากนะครับ และการที่ผู้คนมารวมตัวกันอยู่เป็นจำนวนมากก็ต้องมีกฏระเบียบในการปกครอง นี่ก็เป็นอีกหนึ่งพัฒนาการของมนุษย์ แต่ปัญหาการปกครองที่แก้ยากที่สุดก็ยังเป็นเรื่องของปากท้อง ดังนั้นจึงยังคงเป็นหน้าที่โดยตรงของผู้เป็นใหญ่เพราะแข็งแรงกว่าเพื่อนนั่นก็คือเจ้าเมือง ยุคสมัยนั้นยังไม่มีครับเรื่องการค้าการขาย ดังนั้นการดำรงชีพจึงเป็นไปในลักษณะช่วย กันทำแบ่งกันกิน และต้องพึ่งฟ้าดินเป็นหลักสิ่งที่กลัวที่สุดก็คือความแห้งแล้ง เพราะเป็นปัจจัยสำคัญที่ส่งผลต่อความอุดมสมบูรณ์ ในขณะที่เจ้าเมืองก็ต้องมีบทบาทสำคัญในด้านความมั่นคงที่นอกจากไม่ให้ใครมารุกรานแล้ว ยังต้องดูแลผู้ใต้การปกครองต้องมีเครื่องอาศัยยังชีพ(ปัจจัย)เพียงพอต่อการบริโภค นั่นก็คือการแผ่ขยายอิทธิพลไปยังเมืองที่เล็กและอ่อนแอกว่า (วิธีการก็คือแย่งชิงหรือปล้นสะดมนั่นแหละ)

การแผ่อิทธิพลของเจ้าเมือง ทำให้เมืองเล็กเมืองน้อยที่ตกอยู่ภายใต้อิทธิพลต้องจัดส่งเครื่องบรรณาการ (ส่วย) ไปให้ ตรงนี้ก็เป็นอีกพัฒนาการหนึ่งที่เจ้าเมืองใหญ่สถาปนาตัวเองขึ้นเป็นกษัตริย์ โดยมีเมืองเล็กเมืองน้อยอยู่ภายใต้การปกครองจนกลายเป็นประ เทศ แล้วก็ไม่มีวันสิ้นสุดละครับท่านผู้อ่าน ประเทศที่ใหญ่กว่าแข็งแรงกว่าก็ไล่ล่าเอาประเทศที่เล็กกว่าเป็นเมืองขึ้น จนกระทั่งหลังสงครามโลกครั้งที่ ๒ นี่แหละครับจึงมีการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญนั่นก็คือ การแบ่งฝ่ายของประเทศมหาอำนาจเป็น ๒ ลัทธิคือ โลกเสรีและคอมมิวนิส แต่มีสามขั้วอำนาจด้วยกันคือประเทศอเมริกา,จีนและรัสเซีย นับได้ว่าเป็นการสิ้นสุดยุคล่าอาณานิคม แล้วเข้าสู่ยุคหาพวกที่ประเทศเล็กต้องเลือกคบหากับประเทศมหาอำนาจไว้เป็นเกาะป้องกันในการถูกรุกราน หรือที่เรียกว่าพันธมิตร ประเทศไทยเป็นพันธมิตรถาวรกับประเทศอเมริกา

ผมพาท่านผู้อ่านมาถึงตรงนี้คงไม่ต้องยาวไปถึงยุคโลกาภิวัฒน์อย่างเช่นเวลานี้ เพราะคิดว่าเพียงพอที่จะถามไอ้พวกขี้ประจบที่จงรักภักดีทั้งหลายว่าที่มาของกษัตริย์มีเส้นทางไหนบ้างครับที่เชื่อมโยงไปถึงพระเจ้า แล้วพอหมดยุคแผ่อิทธิพลจนแม้การล่าเมืองขึ้นมันก็หมดยุคไปแล้ว ดังนั้นบทบาทของเจ้าเมืองหรือกษัตริย์ที่จะยกทัพไปปล้นสะ ดมหรือตีเมืองขึ้นจึงไม่มี สถาบันกษัตริย์ในหลายประเทศเขาจึงได้ตระหนักในความจริงข้อนี้ กษัตริย์ของเขาจึงยินยอมถอยห่างเปิดโอกาสให้มีการเลือกคนที่มีความสามารถขึ้นมาจัดตั้งรัฐบาลบริหารประเทศแทน ที่เรียกว่าระบอบประชาธิปไตยอย่างเช่นประเทศอังกฤษและญี่ปุ่นเป็นต้น แล้วรัฐบาลก็จัดสรรงบประมาณเลี้ยงดูกษัตริย์และราชวงค์ให้อยู่ดีมีสุขเป็นการตอบแทน ความเป็นมาของกษัตริย์ก็มีเพียงเท่านี้เอง ไม่มีหรอกครับที่จะเป็นผู้วิเศษเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นที่สักการะบูชา มันตอเเหลทั้งเพ


ผมเขียนบทความชิ้นนี้ขึ้นมาด้วยความปรารถนาดี (ไม่ใช่จงรักภักดี) โดยไม่ได้มีเจตนาแม้กระทั่งมีความคิดที่จะล้มล้างสถาบันกษัตริย์ เพราะพ่อ-แม่,ปู่-ย่า,ตา-ยายกระทั่งตัวผมมีความผูกพันกับสถาบันกษัตริย์มาอย่างยาวนานจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ผมไม่อาจบอกได้ว่าจงรักภักดีดังเช่นพวกขุนนางขี้ประจบทั้งหลายที่เกาะติดสถาบันเพื่อหาผลประโยชน์ และเพราะความจงรักภักดีอันจอมปลอมนี่แหละ พวกมันถึงได้ใช้คำว่าความจงรักภักดีนี้ทำลายทุกคนที่มีความคิดต่าง ด้วยการยัดเยียดข้อกล่าวหาว่าไม่จงรักภักดี ควบคู่ไปกับข้อหาหมิ่นฯ ในเวลาเดียวกันก็ใช้คำคำเดียวกันนี้เอื้อประโยชน์ต่อพวกมันเอง จนความอยุติธรรมได้เกิดขึ้นไปทั่วผืนแผ่นดินไทยอย่างที่เห็น ส่งผลให้เกิดความมัวหมองจนทำให้สถาบันกษัตริย์มีอันต้องเสื่อมโทรมอย่างรวดเร็ว ทั้งหมดก็มีที่มาจากกลุ่มขุนนางขี้ประจบที่หวังโตทางลัดและ ต้องการอยู่บนอำนาจอย่างต่อเนื่องยาวนานนั่นเอง


สถาบันกษัตริย์อยู่คู่ประเทศไทยมายาวนานนับพันปี ผมเชื่อเหลือเกินครับว่าบุคคลที่ได้ชื่อว่าคนไทยทุกคนไม่มีใครต้องการโค่นล้มให้สิ้นไปจากแผ่นดินอย่างแน่นอน เพียงแต่ต้องหาจุดร่วมที่เหมาะสม และอย่าให้พวกมักง่ายอยากโตทางลัดนำไปใช้ประโยชน์ในการทำลายล้างคนดีคนเก่ง เพียงแค่ต้องการให้พ้นเส้นทางเพื่อพวกมันจะได้ไม่มีคู่แข่งทั้งหมดที่ผมเขียนมานี้เป็นอีกหนึ่งความคิดเห็นที่เสนอมายังพี่-น้องคนไทย ได้โปรดพิจารณาและช่วยกันต่อต้าน พวกอำมาตย์ที่เกาะบัลลังก์หากินมาอย่างยาวนานให้สิ้นไปจากแผ่นดินไทย

พระราชดำรัสพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ๔ ธันวาคม ๒๕๔๘..

"แต่ว่าความจริง ก็จะต้องวิจารณ์บ้างเหมือนกัน แล้วก็ไม่กลัวถ้าใครจะวิจารณ์ว่าทำไม่ดีตรงนั้น ๆ จะได้รู้ เพราะว่าถ้าบอกว่าพระเจ้าอยู่หัวไปวิจารณ์ท่านไม่ได้ ก็หมายความว่าพระเจ้าอยู่หัวไม่เป็นคน"

ไปเปิดอ่านได้ที่ ..พระราชดำรัสพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ๔ ธันวาคม ๒๕๔๘..

ก่อนจากกันวันนี้ผมขอถือโอกาสอวยพรปีใหม่ให้พี่น้องชาวไทยทุกคน (ยกเว้นเปรมและใครก็ตามที่เป็นพวกเดียวกับกลุ่มพันธมิตรฯ) จงมีแต่ความสุข,ความเจริญก้าวหน้า, สมหวังและพบเห็นแต่สิ่งอันพึงปรารถนาจงทุกประการ


อาคม ซิดนี่ย์

๓๑ ธันวาคม ๒๕๕๑


arkomsydney@yahoo.com.au

Copyright : 169 : 2008 arkomsydney

อ่านแล้วกรุณาส่งต่อ

ติดตามบทความย้อนหลังได้ที่
บทความโดยอาคม ซิดนีย์


สำเนาโดย : คุณป้าปากเกร็ด

ที่มา : ประชาไทเวบบอร์ด : ฝากบทความของคุณอาคม ซิดนีย์ มาให้อ่านกันค่ะ

หมายเหตุ
การเน้นข้อความทำโดยความเห็นของผู้จัดเก็บบทความ